Terwijl ik enkele weken geleden op m'n knieën de lijm aan het uitstrijken was waarop ons bamboeparket bevestigd zou worden, sijpelde langzaam binnen wat de impact was van de opeenvolgende gebeurtenissen van dit voorjaar. Los van het feit dat ik een hekel heb aan vloeibare en kleverige substanties bevond ik me duidelijk in een lastig parket. Even terug in de tijd. Halverwege de zomer van 2017 werd het me duidelijk dat ik m'n professioneel leven een nieuwe wending moest geven. Het duurde uiteindelijk nog meer dan een jaar vooraleer ik de stap wilde en durfde zetten. Het waren prachtige jaren geweest in het jeugdwerk, waarin ik zoveel had geleerd. Een klein decennium was ik het boegbeeld van enthousiasme. Netwerken en mensen op sleeptouw nemen om zich te engageren vormden de rode draad doorheen mijn job. Hoe kon ik ooit opnieuw een job vinden met zoveel arbeidsvreugde?
Gespreid over bijna een halfjaar nam ik uiteindelijk afscheid van de jeugddienst van Torhout. Vooral de vele vrijwilligers achterlaten waarmee ik zo'n mooie projecten had kunnen realiseren viel me zwaar. Vol enthousiasme - ja, opnieuw dat enthousiasme - begon ik aan mijn nieuwe job als stafmedewerker opleidingen bij Kortom. De voorafgaande loopbaanbegeleiding had me richting deze nieuwe uitdaging georiënteerd. Het leek me dus logisch dat de job op m'n lijf geschreven was. Al maanden voor de internationale gezondheidscrisis uitbrak, ervaarde ik een persoonlijke crisis op professioneel vlak. Toen kreeg ik namelijk voor het eerst de boodschap dat ik toch niet helemaal voldeed aan de verwachtingen. Een bittere pil om te slikken, zeker na gewaagde carrièreswitch. De aandachtige lezer heeft uiteraard al door waar dit verhaal naartoe gaat. Sinds half mei ben ik niet langer stafmedewerker maar opnieuw werkzoekend. Als antwoord op mijn noodkreet - de combinatie van telewerken, thuisonderwijs, kinderopvang, zorg voor het gezin werd me teveel - kreeg ik mijn ontslag. Want het was misschien beter zo? Sindsdien ben ik vooral zoekend. Ga ik opnieuw voor loopbaanbegeleiding of zal dat opnieuw toch niet het gewenste resultaat opleveren. Moet ik nu eindelijk eens gaan voor dat bachelordiploma waarmee ik al zo lang worstel? Of werk ik mijn eigen project uit als zelfstandige? Ondertussen zijn we enkele weken verder en is het parket gelegd in onze cohousing unit. Samen met aannemers en vrienden bereidden we ons ondertussen volle bak voor op de verhuis naar onze nieuwe thuis in Cohousing Eikenberg op 14 juli. Eens dat huzarenstukje is gelukt, kan ik misschien even tijd maken om me opnieuw te buigen over de vraag wat ik later wil worden?
0 Reacties
|
Ruben blogtWaarschijnlijk blijf ik een leven lang het antwoord zoeken op de vraag wat ik later wil worden. Wie ik ondertussen ben en wat er door m'n hoofd spookt, deel ik omdat ik denk dat het me richting kan geven. ArchievenCategorieƫn |