Enthousiast wandelde ik aan het einde van de tweede introductiedag naar de IT-helpdesk. Daar kon men mij haarfijn uitleggen hoe ik de campusprinters kan gebruiken vanop mijn eigen laptop. Na deze laatste praktische stap zou ik helemaal klaar zijn voor de start van het academiejaar. Het werd al snel duidelijk dat ik van een kale reis zou thuiskomen. Alle vragen moeten via de online servicedesk worden gesteld. 🙄En trouwens, als docent kon ik toch gewoon in het docentenlokaal printen, dacht de medewerker hardop. Met deze anekdote in het achterhoofd doopten we de whatsappgroep van de zij-instromers tot ‘docenten in spé’. De sfeer zat goed meteen tussen de nieuwe generatie studenten. Sinds ik door het leven ga met een studentenkaart en cursusblok als standaardbagage, kreeg ik meermaals de vraag hoe het me bevalt om opnieuw student te zijn. Is het niet lastig om tussen die jonge gasten te zitten? En lukt het wel om dat allemaal te combineren met mijn gezinsleven? En of ik het eigenlijk wel graag doe?
Laat ons zeggen dat ik me eerste weken in een wildwaterbaan waande, waar ik enkel stevig met de stroom mee kon zwemmen om niet kopje onder te gaan. In een mum van tijd kwam er enorm veel op me af. Tijdens de eerste lessen kregen we meteen de opdracht om voor verschillende vakken een portfolio aan te leggen. Waar sommige docenten nog tijd maakten voor een kennismaking, jaagden hun collega’s er de ene na de andere presentatie door. En tussen de lessen door schreeuwde ons digitaal leerplatform om aandacht met meldingen over de alle updates die docenten en ondersteunende diensten plaatsten. Gelukkig vond ik in deze tsunami van nieuwe indrukken rust en herkenning bij mijn medestudenten op leeftijd. Onze eerstejaarsgroep Nederlands bestaat voor één vierde uit de studenten die er bewust opnieuw voor kozen om opnieuw te gaan studeren. Het knelpuntberoep leerkracht Nederlands zit duidelijk in de lift. Samen motiveren we elkaar om boeken van de verplichte literatuurlijst te lezen, doen we elkaar twijfelen aan de correcte uitspraak van verkleinwoorden of geven we studietips bij een bijbel over de Nederlandse taal. In de andere opleidingsonderdelen blijken de zij-instromers niet zo talrijk aanwezig. Hierdoor is het soms zoeken naar een passende rol als oudere student in de klas. Ook de docenten blijken vaak mijn leeftijdsgenoten te zijn, of jonger zelfs! Dan wil je natuurlijk niet als betweter uit de hoek komen. Anderzijds heb ik wel een bagage die ik graag wil delen. Het blijkt bij momenten een fragiel evenwicht. Meermaals liep ik tijdens mijn eerste maand als student op de toppen van mijn tenen. Er bleek zoveel te doen, te lezen, te weten... Hoe kan ik dat allemaal bolwerken? Deze keer wil ik echt slagen in mijn studies. Dit project moet slagen. Gelukkig krijg ik uit verschillende hoeken de nodige steun. Thuis kreeg ik als een verwende student mijn dagelijkse warme maaltijd. Mijn vrouw ontpopt zich als een ware kotmadam. Om de actualiteit te kunnen verwerken tot een knipselmap, kwamen de buren op de proppen met hun uitgelezen kranten. En uiteraard smaakte die pint samen met de docenten in spé dubbel zo goed op vrijdagavond, toen we met de nodige hilariteit over de week reflecteerden.
1 Reactie
Of ik ondertussen weet wat ik later wil worden? Misschien... Of ik ondertussen de knoop heb doorgehakt? Jazeker. Of ik dat verhaal met jullie wil delen? Uiteraard! Na weken van inpakken, klussen en aannemers aanmoedigen om alles af te werken, mochten we 14 juli eindelijk verhuizen naar ons nieuwe huis. Eindelijk konden we beginnen aan het nieuwe hoofdstuk in Cohousing Eikenberg. Ook al hadden we de eerste dagen nog geen water, waardoor we letterlijk moesten kamperen, toch waren we zo blij dat we eindelijk deze stap konden zetten.
Eens we ons doorheen de torens bananendozen hadden gewerkt, bleef er naast een lijstje met allerlaatste puntjes voor de afwerking van ons huis vooral nog één grote opdracht over. "Goed nadenken en beslissen over je professionele toekomst." Hoe ver we daarna ook op vakantie vertrokken met het gezin, ook deze beslissende vraag ging mee in mijn koffer. Het vraagstuk bleef mij bezig houden. Wat ik absoluut wilde vermijden, was een tweede snelle en misschien ondoordachte carrièreswitch. Nu wilde ik meer dan ooit een job waar ik energie uit kon halen. Eens het nieuws bekend raakte dat ik op zoek was naar een nieuwe job, kwamen de vacatures van alle kanten, waarvoor dank. Misschien kon ik opnieuw naar het jeugdwerk? Of wat dacht ik van een job als maatschappelijk werker? Ook een uitvoerende functie communicatiesector lag binnen de mogelijkheden. Vanuit de Zwitserse bergen greep ik mijn kans en solliciteerde ik voor twee vacatures die mij echt aanspraken. Ook al was vooral ervaring belangrijk, toch kwam opnieuw mijn gebrek aan een bachelordiploma als struikelblok ten tonele. Uren van diepgaande gesprekken met mijn vrouw, vrienden en zelfs opnieuw een loopbaanbegeleider deden me uiteindelijk kiezen om terug te gaan studeren. Opnieuw met de neus in de boeken om leraar in het secundair onderwijs te worden voor de vakken Nederlands en aardrijkskunde. Of zoals pedagoog Pedro De Bruyckere het zo mooi verwoordt: leerkrachten zijn architecten van de samenleving van de toekomst. Ik koos er heel bewust voor om me tijdens deze woelige periode ten gevolgde van de coronacrisis even terug te trekken uit het professionele leven. Graag wil ik me grondig voorbereiden op het tijdperk na deze pandemie. Ongetwijfeld zal er heel wat veranderen aan onze samenleving. Vanuit de klas wil ik hieraan graag aan meewerken. Aangezien ik koos voor het knelpuntberoep van leraar Nederlands in het secundair onderwijs kan ik rekenen op de steun van de VDAB. Gedurende het traject van mijn opleiding blijf ik mijn uitkering ontvangen. Ook de kosten voor kinderopvang en het studiegeld nemen zij voor hun rekening. Dit maakte het allemaal wat draaglijker. Dat ik koos voor Nederlands verbaast je waarschijnlijk niet. Eindelijk kan ik mijn passie voor taal ten volle benutten en delen met jongeren. Het is mijn doel om de volwassenen van morgen te leren om beter naar elkaar te luisteren en helder met elkaar te communiceren. Met een wereldreis in m'n rugzak en een ambitie om onze planeet leefbaar te houden, koos ik ook bewust voor aardrijkskunde. Met een beetje geluk moet ik nog ergens op excursie naar één of ander tropisch land. Net als jou ben ik heel benieuwd hoe de komende maanden en jaren zullen verlopen. Met de regelmaat van de noodzaak breng ik je hiervan graag op de hoogte via deze blog. Terwijl ik enkele weken geleden op m'n knieën de lijm aan het uitstrijken was waarop ons bamboeparket bevestigd zou worden, sijpelde langzaam binnen wat de impact was van de opeenvolgende gebeurtenissen van dit voorjaar. Los van het feit dat ik een hekel heb aan vloeibare en kleverige substanties bevond ik me duidelijk in een lastig parket. Even terug in de tijd. Halverwege de zomer van 2017 werd het me duidelijk dat ik m'n professioneel leven een nieuwe wending moest geven. Het duurde uiteindelijk nog meer dan een jaar vooraleer ik de stap wilde en durfde zetten. Het waren prachtige jaren geweest in het jeugdwerk, waarin ik zoveel had geleerd. Een klein decennium was ik het boegbeeld van enthousiasme. Netwerken en mensen op sleeptouw nemen om zich te engageren vormden de rode draad doorheen mijn job. Hoe kon ik ooit opnieuw een job vinden met zoveel arbeidsvreugde?
Gespreid over bijna een halfjaar nam ik uiteindelijk afscheid van de jeugddienst van Torhout. Vooral de vele vrijwilligers achterlaten waarmee ik zo'n mooie projecten had kunnen realiseren viel me zwaar. Vol enthousiasme - ja, opnieuw dat enthousiasme - begon ik aan mijn nieuwe job als stafmedewerker opleidingen bij Kortom. De voorafgaande loopbaanbegeleiding had me richting deze nieuwe uitdaging georiënteerd. Het leek me dus logisch dat de job op m'n lijf geschreven was. Al maanden voor de internationale gezondheidscrisis uitbrak, ervaarde ik een persoonlijke crisis op professioneel vlak. Toen kreeg ik namelijk voor het eerst de boodschap dat ik toch niet helemaal voldeed aan de verwachtingen. Een bittere pil om te slikken, zeker na gewaagde carrièreswitch. De aandachtige lezer heeft uiteraard al door waar dit verhaal naartoe gaat. Sinds half mei ben ik niet langer stafmedewerker maar opnieuw werkzoekend. Als antwoord op mijn noodkreet - de combinatie van telewerken, thuisonderwijs, kinderopvang, zorg voor het gezin werd me teveel - kreeg ik mijn ontslag. Want het was misschien beter zo? Sindsdien ben ik vooral zoekend. Ga ik opnieuw voor loopbaanbegeleiding of zal dat opnieuw toch niet het gewenste resultaat opleveren. Moet ik nu eindelijk eens gaan voor dat bachelordiploma waarmee ik al zo lang worstel? Of werk ik mijn eigen project uit als zelfstandige? Ondertussen zijn we enkele weken verder en is het parket gelegd in onze cohousing unit. Samen met aannemers en vrienden bereidden we ons ondertussen volle bak voor op de verhuis naar onze nieuwe thuis in Cohousing Eikenberg op 14 juli. Eens dat huzarenstukje is gelukt, kan ik misschien even tijd maken om me opnieuw te buigen over de vraag wat ik later wil worden? |
Ruben blogtWaarschijnlijk blijf ik een leven lang het antwoord zoeken op de vraag wat ik later wil worden. Wie ik ondertussen ben en wat er door m'n hoofd spookt, deel ik omdat ik denk dat het me richting kan geven. ArchievenCategorieën |